294
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
ENRIQUE CHAO ESPIÑA
Digna do noso máis grato recordo é a figura e personalidade do Dr. Don Enrique Chao Espina distinguido profesor, escritor e sacerdote. O seu falecemento na Coruña o 19 de xaneiro de 1989, constituíu unha dolorosa perda non só para os seus amigos e para a cultura galega senón para a Real Academia Galega, Corporación á que pertenceu ó longo de trinta e cinco anos, sendo un dos seus máis ilustres representantes. Home de carácter aberto, nobre, xusto e xeneroso, virtudes que lle granxearon o cariño, estima e consideración de cantos o coñeceron e trataron, ás que hai que engadilo seu amor á cidade e terra na que naceu, dedicando tódolos seus traballos e anhelos ó seu coñecemento e cultura, contando para iso cunha extraordinaria vocación para o estudio e a investigación. Naceu en Viveiro o 7 de xullo de 1908, ingresando ós dez anos no Seminario de Mondoñedo para realizalos estudios sacerdotais, cursando os últimos anos da carreira no Seminario de Lugo onde foi ordenado presbítero en 1931. Realizou na Universidade de Zaragoza os estudios de Filosofía e Letras e de Maxisterio na Escola Normal de Lugo, doutorándose en Letras na Universidade Central de Madrid, con premio extraordinario pola súa Tese Pastor Díaz dentro d e l R o m a n t i c i s m o (1949). Así mesmo na Escola Central de Idiomas obtivo o título de Diplomado en Lingua Portuguesa. Rematados estes estudios, gañou por oposición a praza de profesor agregado de Lingua e Literatura no Instituto Nacional de Bacharelato de
Puertollano (Ciudad Real), obtendo, poucos anos máis tarde, tamén por oposición, a cátedra de Lingua Portuguesa da Escola Superior de Comercio da Coruña, onde así mesmo foi catedrático da Escola Universitaria de Estudios Empresariales ata a súa xubilación. A súa extraordinaria formación humanística, e o afán de exercer e divulgala cultura galega, fano colaborador de institucións mediante pronunciación de conferencias e discursos, participando en certames e publicando artigos e traballos en toda a prensa galega, española, americana e portuguesa. Así foi galardoado con varios premios como o Pérez Lugín, 1941; Virgen del Carmen de los años 1947, 1949 y 1951; en dúas ocasións obtivo o premio Corpus de Lugo, o primeiro premio no Certame celebrado na mesma cidade o 19 de xuño de 1946, co traballo titulado La presencia de Portugal en las Letras Españolas e a súa intervención nos Xogos Florais de Betanzos (1965) e do C a n t á b r i c o (1966). As súas maiores satisfaccións serían sen embargo, por unha banda a súa elección como Membro Numerario da Real Academia Galega e por outra o nomeamento de Cronista Oficial de Viveiro, a súa cidade natal. O acto de recepción e lectura do discurso de ingreso na Real Academia tivo lugar no salón de actos da Corporación o día 24 de abril de 1954, sucedendo na cadeira de académico ó destacado polígrafo coruñés Don Narciso Correal y Freire de Andrade, sendo o título da disertación Hechos y trágica muerte de Don Alonso Pérez de Vivero, personaxe histórico natural de dita cidade, que