Eladio Rodríguez González
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
REFERENCIAS BIBLIOGRÁFICAS
CARBALLO CALERO, Ricardo (3ª ed.1981), Historia da literatura galega contemporánea, Vigo, Galaxia. FILGUEIRA VALVERDE, Xosé, (1991), ?A descoñecida figura poética de Eladio Rodríguez, gañador dos Xogos Florais do 1891?, La Voz de Galicia, A Coruña, 4VII. R /ISCO/ V /ICENTE/ (1928), ?ORACIÓS CAMPESIÑAS, por Eladio Rodríguez González, A Cruña, 1927?, Nós, 49, Ourense, 15II: 38. OTERO PEDRAYO, Ramón (1958) ?Prólogo? ó Diccionario enciclopédico gallegocastellano, Vigo, Galaxia. (1971) O libro dos amigos, Vigo, Galaxia. RODRÍGUEZ GONZÁLEZ, Eladio (1894), Folerpas (Poesías gallegas), La Coruña, Andrés Martínez Salazar. (1920) ?Contestación? ó discurso lido por Ramón CABANILLAS ?A saudade nos poetas galegos?, o día 31 de agosto de 1920, en Mondariz, A Cruña, El Noroeste. (s.d./1922/) Raza e Terra (Versos galegos), Céltiga, 9, Ferrol. (s.d. /1927/) Oraciós campesiñas (Versos galegos), La Coruña, Roel. (1997) Antoloxía poética, ed. Arturo RODRIGUEZ HERVADA, O Castro, Sada. RODRÍGUEZ YORDI, Julio, ?Eladio Rodríguez González, místico de la tierra?, B.R.A.G.,tomo XXVII, n.309320, La Coruña, X: 432439.
N O TAS
1. Expresión da concepción da muller que tiña Eladio Rodríguez González, moi condicionada pola época, pero ó mesmo tempo, e quizais por motivacións biográficas, innovadora polo respectuosa. Pode verse como exemplo, non xa as homenaxes a Concepción Arenal e ás mulleres da illa de Sálvora que en 1921 rescataron a ducias de náufragos, senón mesmo poemas como ?Faladurías?, sobre costumes sociais satirizados a través dun léxico popular que recorda as letrillas de Luis de Góngora. 2. Sorprende que don Eladio non lle dedicase á cidade na que viviu case sesenta anos unha soa composición nos seus libros, a non ser para apoñerlle a súa cruel indiferencia con respecto á aldea (?Na vila?, F : 197110). Si que lle dedicou, en colaboración con Alfredo de la Fuente, os apropósitos dos Entroidos de 1897 e 1898, para botarlle en cara á Coruña o afán de vivir máis para a presunción perante o forasteiro que para o ben dos veciños.
95
Nº 362
