BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Vida oficial da RAG
E de ahí outra valiosísima resulta, a saber, a capacidade de crear escola, de suscitar vocacións pescudadoras. Nunha verba: de ter seguidores. Á seguridade ven engadirse, pois, a fecundidade. ¿Cómo non agradecer, e ben sinceramente, tales obras e tales virtudes postas ao servicio da nosa terra? Profesor Piel: teña vostede a seguridade de que detrás da Real Academia Galega está o país enteiro a darlle unha aperta colectiva. A aperta dunha comunidade culta que arela selo aínda máis. Que arela ser radicalmente galega a traveso do conocimento, do autoconocimento, que é ún vieiro, o mellor vieiro, para algún día poder realizarnos. Endexamáis vai para diante ningún pobo que denantes non sepa todo o que hai que saber de sí mesmo. Vostede, bó amigo, turra desa nosa realización ao socaire dos esforzos, dos longos esforzos, que leva adicados a Galicia. Por eso está agora aquí, cabo de nós. ¿E qué hei decir do escritor Camilo José Cela, do galego Camilo José Cela, que non corra o risco de semellar comento amistoso, comento dunha longa amistade endexamáis toldada? Deixemos a unha banda os seus indiscutibles méritos literarios, e o outo posto que eles lle conqueriron. Deixemos aparte todo o que nos seus libros é rexurdimento, o que é laboura anovadora. Penso que a pesares da inxente popularidade do noso novo Académico, aínda se non realizou o estudio cinguido e fondo que a súa obra está pedindo. Como en todos os persoaxes populares, domina máis a imaxen tópica que a realidade verdadeira. Pro ese non é agora o cometido das miñas verbas. Estou vendo outra faciana de Camilo José Cela. Xusto, a de Académico da Española. Foi, e é, alí, onde Cela é o noso valedor. Foi, e é, alí, onde unha e outra vegada afinou definicións, esixiu claridade e pidiu valoración condigna dos temas nos que, en algún modo, tocábase directamente, ou rozábase, a realidade léxica de Galicia. Como no Senado, onde temos traballado xuntos. Camilo José Cela portóuse decote como un galego exemplar. Digo máis: como un galego radicalmente galego, esixentemente galego, irrenunciablemente galego. Con Camilo José Cela e con algún máis que a él siguiu e que tamén haberá que honrar empalmóuse naquele Rexio Instituto o pulo galeguizante que por exemplo Armando Cotarelo e D. Ramón Cabanillas tiñan xa representado. E esta como material presencia, como presencia física da nosa terra en tan ilustre estamento corporativo, é moi importante. Sempre é importante que Galicia estea alí onde a cultura ten vida e ten oficio. En todalas Academias, en todalas colectividades cultas de fora de aquí. Non debe
Nº 364
344