r6 Dolettn de la Real Academia Gallega
que n'ela queria ser enterrado, cabo dos probes, cabo dos homes sin
ventura e sin amigos nin familiares. ?Verdadeira tumba de poeta!
Non poderemos, p?is, como desex?bamos, traguer as dinzas de
A??n a un camposanto alde?n e florido da terra galega. Tampoco
6 da Cru?a, onde atopar?a moi boa compa?a. Pro, o seu esp?rito, ten
espl?ndido mausoleo no Divino Sainete de Curros. 0 liftmen xene
roso do autor de Aires da mi?a terra f?xolle o millor homenaxe.
Curros e A??n, almas xemeas, cuias sombras amigas andan a
dialogaren polos buxos sempre vizosos dos Campos El?seos, baixo
a luz escintilante d'un eterno mediod?a, hoxe, como nunca, pensar?n
que inda non se trocou toda a xuventude de sapos en xuventude
d'estrelas; que inda hai mais mocedade sapuda que mocedade es
trelecente. Yeu pensando no calvario de A??n, no santo aposto
lado liberal de A??n, que o levou 6 desterro, 6 hospital e a fosa
com?n, lonxe dos seus, non te?o cara para arrenegar do romanti
cismo, cham?ndolle cousa cursi e demod?, porque o romanticismo
nos trouxo o ideal galeguista, nos trouxo a libertade actualmente en
eclise; e os ismos dos que agora se chaman novos e modernos,
nin fan santos laicos, nin enfervorizan as masas, nin levan a nin
gu?n polo cami?o espi?ento e cheio de croyos do sacrificio e o des
inter?s. Ab?ndalles co'a met?fora pura e co'a imaxen deshumani
zada. Non sinten desexos de faceren triadas fungadoras que biquen
ond'haxa virtude e firan ond'haxa vicio. Queren facer beleza pra
minor?as 6 marxen da fealdade da miseria e da probeza das maio
r?as, alleos a esta feialdade, sin termaren de a redimir, atentos a
su? sola groria e 6 seu soio proveito. Yemporiso, meus amigos, eu
sigo lembrando con amor 6s rom?nticos e sint?ndome tam?n un
pouco rom?ntico, pensando con Jaur?s no arte humanizado e hu
manitario, n'ese arte que canta os sufrimentos do pobo, lev?ndolles
un consolo, unha esperanza e un est?molo para a aici?n 6s homil
des, 6s famentos de pan e de cultura, 6s quo esligan co'a sede de
xusticia.
? Benia 6s' que, como A??n, non se pecharon na egoista torre
de marfil, senon que sintindo os degoiros da terra nai e as ansias de
libertade dos seus compatriotas d?ronse por enteiro a elas sin pen
saren en si mesmos, despreciando honores e comodidades materi?s,
escribindo sempre con sangue do esp?rito e tinguindo c'o roxo zume
das suas yeas as pedras dos cami?os onde seus pes d'ap?stoles pou
saban, m?ntralos ollos, esquencidos do ch?n, dirix?anse 6 alto para
rimaren c'o tremelucir das estrelas os latexos dos seus coraz?ns!