CONGRESO ÁLVAREZ BLÁZQUEZ Xosé Luís Méndez Ferrín
Se Xosé María Álvarez Blázquez (citarémolo predominantemente como Xosé María) estivese hoxe aquí para falar dun tema calquera dos milleiros nos que era competente, de seguro que comezaría por facernos sentir a todos as raíces históricas do lugar en que estamos, que é Tui. No exordio da súa conferencia aparecerían os depósitos paleolíticos de Budiño, o arcaísmo misterioso do camposanquiense, as murallas indescifrábeis do Aloia e do Galiñeiro e os castros circundantes, coma o de Cabeza de Francos, para el tan querido. Despregaría brillantemente o tapiz da memoria e, coma no de Bayeux, faría Xosé María que se nos representasen na imaxinación os barcos viquingos noruegueses de Olaf Haralson aproando o río entre Tabacón e Seixas e logo un Tui pillado e fumegante do que non quedara pedra sobre pedra. Non deixaría o noso autor de nos lembrar a restauración da diocese de Tui, logo de se librar do furor dos normandos de Santo Olaf, na figura do Don Xorxe e favorecida polo noso Rei Don García quen lle outorga á mitra o próximo Vilar de Mouros que nos nosos días foi famoso festival de rock and roll. Ávila y la Cueva sería aquí mencionado, e Francisco Sánchez, o Escéptico, que estudara seu irmán Darío, e o sabio e bo arcebispo Lago, e Prieto Coussent no instituto da República, o que o levaría á triste acordanza dos días negros de 1936. Se cadra, neste intre Xosé María deixase penetrar a saudade polas fendas do discurso o cal abriría, se cadra a billa do autobiográfico. Pero ao mellor non facía tal cousa pola simple razón de que el era un home e un escritor púdico e discreto. Toda a obra, erudita e literaria de Xosé María está impregnada da vivencia e senso profundo da historia. Somos resultado do tránsito das cousas e dos conflitos entre os grupos de humanos que viviron esquí en Tui, en Vigo, en Turonio, en Galicia antes de nós e que seguimos sendo nós. Esta emoción da historia actúa como motor básico da vasta obra do noso autor, que reúne na mesma persoa a hipersensibilidade do lírico e a arte de construtor de textos literarios sabios e complexos, a curiosidade sen límite polos feitos e cousas do pasado, mesmo polas nimiedades, e o alento e a ambición para comprender e ordenar e conceptualizar épocas e sucesos que el recibiu doutros historiadores en estado amorfo ou moutelados pola interpretación españolista. Xosé María Álvarez Cáccamo vainos falar mañá da ?paixón das orixes? como motor da actividade intelectual e emocional do sabio home de letras arredor do que viñemos reunirnos. Unha vez evocados o ?xenio do lugar? e as raíces que se afunden no pasado, Xosé María pasaría a ditar a súa lección. Non tan valiosa vai ser esta miña sobre Xosé María Álvarez Blázquez. Que parte da hipótese e da afirmación de Xosé María ser o principal responsábel da idea de Historia da Literatura Galega comunmente aceptada e consensuada nos nosos días. A Historia da Literatura Galega é unha obra colectiva na que teñen
159 Nº 369