DON RAM?N OTERO PEDRAYO
Por DOMINGO GARC?ASABELL
Nas p?xinas que siguen proc?rase honrar a memoria de don
Ram?n Otero Pedrayo por parte da Real Academia Galega.
Foi don Ram?n, entre outras moitas cousas, todas elas fun
damentais, un constante colaborador do noso Bolet?n. Nele de
positou aquela prosa brillante, barroca e suxeridora que tanto
ten contribu?do ? rexurdimento, ? dignificaci?n e ? respeto da
agua materna. E coa prosa, vi?eron os seus saberes inaprei
xables, as suscitaci?ns inesperadas, os relampos l?ricos, os en
Sinos tonificadores. Don Ram?n ?para n?s, os acad?micos,
sempre foi e sempre ser? don Ram?n? era unha fervenza en
dexam?is esgotada, endexam?is empobrecida. P?dese dicir que
constitu?, nos seus textos, na farturenta obra e nos amplos ho
rizontes das s?as curiosidades, algo as? como a concreci?n nun
ha soia persoa do Corpus cultural de Galicia.
1:$0 Corpus cultural e, endem?is da fasqu?a f?sica da terra
nai. Como ela, tam?n el, laber?ntico, abundoso, xeneroso, ledo
e unha miga melanc?lico, inesperado, e de bo tempero, axuda
cier e desprendido, elegante na conducta e aberto na amistade.
Relembramos agora a s?a figura, o seu bulto humano e sem?
llanos que o oco da ausencia ? meirande, moito meirande do
aire e a atm?sfera que o patr?n desplazaba. Porque en don Ra
ll?n a presencia material impo??a, pero, nembargantes, o di
narnismo, os xestos, as actitudes, o se inclinar na escoita do
que o pr?ximo relataba, todo eso, vi?a ser algo as? como si un
Poderoso penedo que nos asombra pok) recio do formato, aba
nease, rolase e, de sutaque, voltase ? seu sitio. Don Ram?n
sempre remataba por voltar ? fogar, quero dicir, ? mundo bu