BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA 455
Aquilino Iglesia Alvari?o fue un gran maestro, eximio poeta
y notable fil?logo. Sus primeras composiciones ll?van fecha de
los a?os 1925 a 1927. En 1928 fue galardonado en Barcelona por
su poema Violetas de Francia, inici?ndose aqu? la brillante Ca
rrera literaria que en todo moment() merece los elogios de la
cr?tica. Fue siempre un poeta cl?sico como Noriega y como Cre
cente Vega. Para ?l es siempre valedera la afirmaci?n de Cun
queiro: ?Tr?tase de un cl?sico, del ?nico, quiz?, que lo sea
entre nosotros?
En 1930 public() ' el``libr? de sonetos Se?ard?, ?caristel acu
gulado de rosas desfolladas, dice en la dedicatoria... De rosi?as
brancas e soaves con que as lindas Can?phoras d'o Ensono alfom
bren os Cami?os d'a Nosa R?za Saudosa e triste? . En la Carta
Prefacio, Julio de Lemos estima al hutor ?um poeta de . verdade?,
y reconoce el feliz acierto del t?tulo ?porque traduz a maravilha
a fei??o dominante dos seus metros, os quais, corn efeito,
exuberam de tristeza, exalam melancolia, cristalizam a saudade?.
El cierzo ' triste rezuma esa impenetrable y misteriosa saudade
que la estrofa alienta en el penar de las almas;
Almas tristes, que vais pelengrinando,
Sin saber para donde, eternamente...
P?rias proscritos, de mirar do?nte,
Que nas praias d'a Dor vagais chorando...
Para dejar muy clara la nebulosa que envuelve la tristeza,
a la autorizaci?n que el doctor Francisco Reigosa, vicario gene
ral de Mondo?edo, concede para la impresi?n del libro, precede
la declaraci?n del autor que vale aqu? y en cualquier otro lugar,
ahora y siempre, para se?alar su pensamiento. Deben conocerse
estas palabras: ?Falsamente xulgar? o leitor, por algunhas es
troifas aisladas, sin ter en conta a tendencia xeral d'o libro, que
nas mi?as rimas frolece a rosa d'as follas negras d'o pesimismo
anticristi?n. As cordas d'a mi?a lira soan doridas, ? verdade.
Pero esta Dor non ? outra que a que feria os kinnores de Si?n,
deporondados d'os s?lices, no Exilio. Sin verdade, pois, se qui
xera comparar a dor d'os meus sonetos ? desesperaci?n d'un
a jorismo de Schopenhauer ou ? d'un amargurado poema de
Baudelaire ou d'Alfredo de Vigny?.