IN MEMORIAM
Por FEDERICO ZAMORA MOSQUERA
Polo que m?is quero, xuro ser dos
? b?s e xenerosos. (CASTELAO).
0 7 de xaneiro do 1950 finaba en Buenos Aires o gran patri
: cio galego Alonso Daniel Rodr?guez Castelao. Chor?uno Galicia
ent?n e s?gueo chorando hoxe. D?a de loito pra t?dolos galegos
que naquel intre, como noutrora, percuraba ser na vida dos b?s
e xenerosos tal e como aconsellaba o que pra sempre nos deixa
ba. Agora, co gallo do vintecinco cabodano do seu pasamento,
a posa Real Academia Galega h?nrase en lembralo.
Lembranza do home e da s?a inxente laboura, pra que sirva
de azo ?s vellas xeneraci?ns e de ventureiro espello pra as novas.
Castelao non precisa de gabanzas nin de mitificaci?ns. Os
seus traballos coa sinxeleza propia do que sae das entranas do
pobo, son senlleiros, xeniales. V?lense por s? mesmos.
Os seus dibuxos, os seus tontos, as s?as farsas son estampas
vivas do chan galego, dos homes galegos, vistas, pintadas, con
tadas por un galego. Porque Castelao non pens?u nin viv?u m?is
que en galego e todo canto fixo foi en galego, pensando e sintin
do como tal. Finalmente, est?u ben seguro, tam?n morr?u en
galego.
Finc?u as ra?ces hasta o m?is fondo na terra e todo o seu
pensamento mant??ase dela. Pola s?a obra vai un impresionan
te desfile de persoaxes de carne e oso, esceas, paisaxes..., toda
a problem?tica do agro e do mar, a retrancuda filosof?a galega,
a ledicia festeira, a cobarde conformidade de alg?ns, o valente
arruallo de outros, a cursiler?a dos "se?oritos", a cobiza dos
Poderosos, a fame dos probes; a tristura dos meni?os sin nenez,