BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Estudos e investigacións sobre María Mariño
ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS E MARÍA MARIÑO EN NOIA Antón Avilés de Taramancos construíu un veleiro para María Mariño. Era de tinta negra, tiña velame ao vento, marea, era paquebote tal vez a navegar. Eu vino en Noia, no caderno de Avilés. O veleiro María Mariño. O poema de homenaxe de Antón Avilés de Taramancos a María Mariño engasta a obra de dous autores unidos mais aló do mar inmóbil. E máis aló do empeño do autor de As Torres no Ar por recoñecer a obra da poeta en Noia. Promotor desde a Asociación Cultural Catavento da Homenaxe Popular a María Mariño no ano 1982 e editor da súa obra inédita Verba que Comenza no ano 1992, a corrente que comunica a Antón Avilés de Taramancos con María Mariño é ?furna pequeniña, mundo?. Porque antes de que María Mariño naufragara nos montes do Courel no poema de Avilés, antes do velame que queda nos seus ollos, antes ou tal vez despois ou tal vez sen tempo que mida a ponte e o arco, María Mariño escribiu:
Ouh Natureza pequeniña e longa, hoxe téñote na man, cinguidiña ós meus dedos de terra, puño xusto da miña forza, soio latido.
E Avilés de Taramancos escribiu:
Todo vive no colo da naviña.Todo vive: o verde borborete que levanta o centeo, a canción da restreva e a fartura de ter a arca do feixó comprida: a casa acesa e o paspallás cantando. Collo o grao da semente, esa ternura Na que sostén as trabes o universo: En tan mínima urna namorada
O mar, os veleiros da ría de Noia, o calafate que constrúe o corazón da materia poética de Avilés, ese mar de vela e barcas ancoradas que non da calo aos navíos de María Mariño, remo de ?bogar soio?. O mar de Avilés e de María e tamén a terra. A substancia da terra mineral que dá consistencia de carne á voz de Avilés, esa que os seus pais labraron, a terra que leva e trae a María Mariño, a nena muda que fala e se rebela desde o substrato máis fondo e mineral da voz poética na que se busca. ?Terra verba Miña!?. Esa que sustenta as figuras maternas, a nai das Torres no Ar de Avilés de Taramancos, labradora, ?No escuro nai, mater amabilis, amantíssima mae, no escuro o teu amor de pedra firme/faro que brúa desesperadamente por salvarme?, a nai de María Mariño costureira, ?son cadea enfurruxada/vertida das túas veas./Si ma puderas limpar/ e que brilara en contento,/eu berrará de a feito: !De miña nai son cadea, i ela en min é o tempo!?. Labradora e costureira, as mans traballadoras das nais, a rugosidade da pel no labor de sustento emocional e nutricio de dous poetas erguidos sobre si mesmos, desde ese lugar sin lugar no que é o poema.
Nº 368
106