174 1i0LET?N DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
sar que pra ela conquer?u, por . riba, de todo, , o tesouro da lama,
arrequentando o nome do seu pobo cos brilos escentilantes do
seu propio nome; porque si pra Galiza Cabanillas` ? "o poeta da
raza", ? tam?n e ser? sempre "o poeta de Cambados".
Cabanillas alumea a Cambados coa luz da groria, como Ro
sal?a a Padr?n, como Pondal a Ponteceso, como Curros a Cela
n?va; como Manoel Antonio a Rianxo... Semella como si, ? des
poxarse da s?a came mortal, os poetas. deixasen as pobos que
os viron nacer o legado inextinguibre de seu esprito, tecido nos
setts versos.
Cambados ? hoxe un pobo que engade ? cocoa da s?a his
toria a xoia de un nome e de unha ?bra po?tica inmorrentes; un
pobo qua naceu un pouco m?is coa"morte de seu poeta..
Cambados, a quen o fillo poeta cham?u seu, "pelra brilado
? ra" na que dan tam?n s?as lutes Fefi?ans e Santo Torn do
Mar, ? agora m?is que nunca o Cambados de Cabanillas.
Chegados a esa concrusi?n da prena identidade entre o poeta
e a terra, ben podemos decir de Ram?n Cabanillas e de Cambados:
Si a paisaxe model?u seu esprito, s?a ialma recre?u a pai
saxe. Il foi como a terra, e a terra foi e segue sendo un pouco
coma il.
?
O noso Ram?n ,Cabanillas?e fago uso da espresi?n de ir
mandade que 11 prac?alle empregar cando falaba dos amigos?,
o noso Cabanillas, digo, non .pode morrer porque o xenio e a
bondade non morren.
. A Real Academia Gallega quere dar proba disa inmort?li
dade adic?ndolle iste n?mero do seu Boleti"' corporativo, qua
v a ser 001110 unha fe de vida do poeta ausente ?mais non
finado?, do escritor escrarecido que soupo exercer con modes
tia da que mottos temos patentes mostras, de elegante xeito in
voluntario, o maxisterio das tetras, e que no seo dista Corpora
ci?n ostent?u un patriarcado de sabencia e de bondade que, re
basando os lindeiros da nosa Terra, lev?uno a representar a
Galiza par dereito propio na Real Academia Espanola.
E quere tamer" a Real Academia Gallega que na honra que