OS SONETOS DE NORIEGA VARELA 29
abrula. Unha imaxe visual, de beleza pict?rica, valiosa por s?
mesma. Con ela choe Noriega significativamente o soneto. Unha
visi?n an?loga, na que tam?n hai mozas que percuran ledicia,
pero neste caso compr?case con imaxes auditivas, representa
o. final de "Lembranza", que nos oferece as lindas mozas que
en noites de luar baixan das Coruxeiras ao fiandeiro de Ce
suras:
A l?a cheia br?ndalles raiolas
mentras, solene, as ve cami?ar solas;
pero ent?ldase axi?a... Coma bruxos
aparecen arteiros rondadores...
Elas cantan, i os bravos aturuxos
turban a paz dos pinos fungadores 41.
?
As tensi?ns antre beleza e ternura determinan, como fica
dito, esta secci?n da poes?a de Noriega. Non suli?aremos o se
gundo elemento, suficientemente rexistado xa. En troques, in
dicaremos que unha vez o ascetismo, xeralmente diluido en
garimoso sentimento, manif?stase con vigorosa sequedade, con
impresionante aspereza. No soneto que comeza "Na monta?a
brav?a", verdadeira glosa do "Mihi oppidum carcer, et solitudo
paradisus est", espr?sase de forte e sobrio xeito un contemptus
mundi que cobra singular alento no epifonema:
(Tanto aborrezo tropezar coa xente) 42.
Os sonetos representan a culminaci?n da l?rica de Noriega.
Haber? quen prefira outras composici?ns en verso de arte me
nor; pero ? indubidabre que os sonetos asinalan o ponto defi
nitivo acadado na evoluci?n da poes?a de Noriega. ?ste non era
un rom?ntico poseso polo xenio, sen?n un art?fice, e nos so
netos esmer?use m?is que nunca na construcci?n do verso. Por
eso Noriega ? o m?is importante dos escritores que marcan a
transici?n de renacimento rom?ntico e realista ao postrenaci
mento. Pero a?nda que os sonetos e outras poes?as do noso autor
supo?en en moitos aspectos unha superaci?n do seu credo po?
tico primitivo, Noriega ? un poeta de persoalidade coerente.
Aceitaba as novedades con prudencia. Adoitaba unha actitude
41 Id., p?x. 209.
" Id., p?x. 201.