Bolettn de la %lcademia Gallega 313
esquirta ou sospeitada. E supoilendo quo nos for?mos dons de
ista masa ' de historia non poderiamos evitare un sentimento de
desacougo e de cansacio pra o noso espribo de homes modernos e:
dir?amos : a Galiza ? unha terra vella. Abonda percorrer os ci
cros do seu desenrolo. Vella raza celta quo dende os primeiros
tempos da concenza huni?n ven labrando o ch?n e a yalma. Pai
saxe humanizado pol'o traballo afervoado e custante de cantos de
xeneraci?s. Emigr?ci?s a difrentes tcrras do mundo. Sentido sau
d:oso, ` lirico, gastado, da emoce?n po?ti?a. ' PerLodos hest?ricos
de creaci?n alternados con outros de inferioridade e imitanza. 0
paisaxe esmaltado de castros e de roinas de eirexas, mosteiros e
castelos. Cidades de tipo antigo carregadas ca gravidade das lem
branzas e dos moimentos dos tempos decorridos. Toda a Galiza
p?dese andar c'unha guia arqueol?xica, as propias rexi?s sinxe
lamente labregas looen unha madureza outoniza na sua fades,
e un tema de esprenza e de pasado trunfantc ou dooroso, resoa en
todal'as formas do ser da Galiza. Ista primeira impresi?n fainos
sentila coma terra de promisi?n pros eruditos, os folktoristas, os
linos catadores de esenzas belidas e mortas. Como a Galiza de cer
tas p?xinas de ValleIncl?n, ou de moitos precursores o modernos
na lingoa galega. Un xuizo de conxunto dar?anos a concrusi?n
de. unha terra que xa deu de si todal'as formas orixinales que poi
dera dar e que soilo pode vivir na rutina ou na ?mitanza. Duas
formas privadas de porvir, qua poden revistire mentireira faciana
de vida, e que son morte pro esprito.
Estamos saguros de que ista maneira de pensar domina en,
moita xente. P?dese dicir m?is: quo n'algun tempo domina en
todol'os que mais valentemente loitan por Galiza, nos anos mozos
cando se queren realid?s urxentes e poderosas. Yen toda edade
n'aqueles que miran a Galiza, dende fora ou se.guindo a corrente
da maor?a dos libros ad usum na Hespaiia. Pol'os que crasifican a
Galiza como terra de turismo na categor?a das vellas, das feitas e
refeitas, nas que se procura folgo ditoso, e non a inquedanza e as
?ncias de futuridade dos paises novos. Confesemos agora, persoal
mente, o noso pecado: tam?n n?s cruzamos ise estadio de renun
zazon, de 'doce repouso erudito e l?rico, como si a Galiza fora o
morto xardin d'un pazo, cas roseiras ulentes ' a literatura de can
zoneiros antigos, un pisar de fantasmas pol'as carreiras de buxo
c no cantigar da fonte frases desfeitas de door sin cura.
Mais agora, sin abandoar a suposta a necesaria posici?n de