BOLET?N DE LA ACADEMIA GALLEGA 189
quen dixera tanto ben nos cantos en que agora se despide dela
klec?ndolle:
Marofias, boa Marofias,
O? virgen do seo albar,
Com'a escuma das Basontas,
Cando sinten tempest?;
Tan lixeira corros corzos,
Que foxen no carballal ;
Cal pino da costa d'Uces,
D'esbelto e dereito van;
A valente antr'os valentes,
A quen ben as armas st?n
Teus tristes presentimentos
He de raz?n olvidar;
Mais ? son da mifia arpa,
Se che prace, escuitar?s.
Tan importantes composici?ns filias do enteiro e nobre tes?n
do que dan proba OS QUEIXUMES DOS PINOS, vefien a ser como
chispas do fogo que lle ard?an no pe?o e anunciaban ? tarefa en
que estaba empe?ado no seu poema ?pico OS EOAS. Elas din
craramente que ? elemento epopeyeco dominaba a sua inspiraci?n
e que como ? gran poeta lusitano ped?a tam?n ? sua Musa, pra
levar a cabo ? sua empresa:
Daime hua furia grande e sonorosa
E nao de agreste vena, ou frauta ruda:
Mas de tuba canora e belicosa,
Que o peito acende, e ao gesto inuda.
Polo que lle o?mos e poio que dos seus traballos poetices se
descrobe, eran OS EOAS a obra en que pensaba deixar 8 seu pa?s
e as posteridades ? nota superior e groriosa da sua inspiraci?n. Xa
sabedes que ? empezou ben mozo, e que neta ocupou ? vida enteira.
Morria vello e ainda a limaba e correg?a, pois ti?a ali pesto os seus,
ollos, como unica filla de quen non sab?a sopararse. Cantos nos
honrabamos coa sua amistade, cantos deseabamos ver impreso ?
poema que deb?a inmortalizalo, pediamoslle ? dese a imprensa,
e mollas veces estivo pra facelo mais o empe?o que ti?a de qu?e?
obra de tantos anos e de tantos cari?os, sa?se ? luz perfeita e sin
mancha, deti?ao. O Ceo n'o quixo, quizais pra castigalo seu em
pe?o e non gozase de un trunfo inmaculado pois non sabemos que
misteriosos movimentos ? levaban xa ? dalo por feito, xa a deixalo
estar hasta que os seus entusiastas lle impuxesen de golpe ? obriga