186 BOLET?N DE LA ACADEMIA GALLEGA
Dende as suas vidrieiras, via ? rio, ? ponte vello que baixo os
seus arcos deixaba pasar as ondas do Anllons; ao p? da casa ti?a
o muelle e barcos que vi?an ? cargar nel ? gr?o e a fari?a con que
traficaba a sua casa. A alta muralla que abrigaba dos ventas que
a ferian, cerraba d'un lado a sua vista, os campos paternos, meni
tras as tristezas sin nome con que as soidades que ? envolvian lic
?
facian envidiar a libertada d'os corvos, dec?ndolles:
ceros corvos de Xallas
Que vagantes and?s;
En salvaxe compa?a
Sin hoxe nin mafian;
Qu?n poidera ser voso compa?eiro,
Pola gandra longal!
Esto lles dec?a n'as horas de tristeza, cando as vagas ansias
que ? desatento Ile enxendraba a ausencia d'aquela que ench?? co ?
seu amor, ? vida do voso bardo. Mais s?o ent?n, ferido no mai&
vivo, ? ausencia pesaba sobre ?l de tal modo, que non via consola? 1
pra os males que o aflixian, en tal maneira que as seus versos nada
nos din d'os pensamentos que decote lle falaban do que ti?a
por inolvidabre. Mais nos seus versos ? siencio que os envalve
pasa como un fio de luz e dinos algo do que tuvo mais calado: das
vagas inquietudes que con el iban, na ida e na volta do desterro a
que o condenaban as ausencias, xa os da casa petrucial, xa d'aquela
outra en que o esperaban con alma e vida. Ben o merecia ? que,
como d? o poeta,
Q'? teu peito h? menos branca,
Ou nena, ? neve que cr?a,
Al? no mes de Janeiro,
As uces do rio Marz?a.
? Uces da terra de Xallas,
Uces deix?dea pasar;
Ela he filfa de Santiago,
Non'st? afeita ? vos tratar.
Uces da ponte Arant?n
Non toque1os seus vestidos
Q'eles para vos non son.
Quen non podr? pensar que nestes sons, nada nos di do que
recorda? Mais como non ver que son como un fio de luz que pasa
polo que ten e tivo sempre calado, e sayo se descrubre nos versos
en que se hachan manifestas as vagas inquietudes a que o tif?an
abrigado e acompa?aban na ida e na volta a que o ti?an condenado