BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA 267
votiva. Entre entramos n?s e o noso Presidente, por riba da
disgraza e carreira dos anos, novos respeito de n?s dous os de
Mart?nezRisco Macias, unha mesma arelanza, fortecida no risco
pola fontela inicial do sangue, nos xunta e fai de singolar emo
ci?n a lembranza e presencia do que se foi de cabo de n?s.
Poucas vidas inzadas de semellante calma e rexa paix?n,
acesa en outos mesteres, endexam?is coutada, baixo as difrentes
circunstancias lume calcado. Somentes nestora no seo da Aca
demia poidera ensaiar alg?n dos cami?os do bon cami?ante de
antigos e novas vieiros e algunhas cordas, poucas, sempre rexas,
ainda cando caladas do seu esprito...
Cando nos d?as do baril agromar das Irmandades da Fala se
fixo axi?a popular na Galiza s?a figura, s?a voce e consello
agardada, voltaba Vicente Risco dos longos e calcados peleri
naxes seus deica o cabo das culturas ourent?is, do seu pronto
desengano dos saberes e das formas ?ad usum? na Hespa?a ?e
tam?n na Europa? do com?n do s?culo, da sua profesi?n entre
ir?nica e saudosa nas maus das pitonisas das ciencias ocultas.
Nista longa e ricaz prehistoria de Vicente Risco conv?n diferen
ciar ben seu doutorado na filosof?a india e grave resposta ?
chamada do budismo e seu gosto, nado do amarguexo do mundo
oicidental nos beizos pola teosof?a. Pois noso amigo non conta
nas saudades nin nas arelanzas da xeneraci?n do 98. Non val?a
a pena chantar novas rakes da civilizaci?n racionalista e t?cnica
na Hespa?a da Restauraci?n. Rub?a moi lonxe e outo no tempo
ate se lle descobriren as fontes da ilegalidade, da traici?n de
Europa e do mundo alumiado por os seus refrexos. Avencellaba
na mesma nemiga a pintura de Rafael e a Venus de Milo. Sent?a
decorrer os clasicismos como teor?as de t?picas carrozas ret?
ricas. De costas ? Mediterr?n consideraba dende neno con reli
xioso respeto a sombra dos milenios de Egipto e as culturas dos
desertos e oasis da Asia anterior, civilizaci?s m?xicas e m?ticas.
Sospeitaba, ainda de lonxe, o engado da Africa. E no Oicidente
cunha vaga simpat?a polas culturas labregas esquencidas soio
procuraba os rebeldes. Verlaine, Barbey d'Aurevilly, os impre
sionistas. Le?n Bloy, contra Hugo, Anatole, os naturalistas, os
mestres acad?micos. Alentaba na Galiza como nunha n?boa. Iro
nizaba diante o costumismo, e ?amanti?o como poucos da fa
milia? era no Ourense do Liceo, dos Xogos Frol?s, da pol?tica