CASTELAO EN COTOBADE 59
sempre de maior categor?a, por eso aparec?an os faroles acendi
dos tanto no peto como na vara do cruceiro ou nunha pequena
lacena posta na prousimidade das almas. Castelao lembraba sem
pre a emoci?n que lle causaba este faroli?o que alumeaba pola
noite e polo d?a, emoci?n brilante na poes?a de Noriega Varela
que inspir?u a portada do libro D'? Eruto (Orense, 1920) e ten
seu fondo latexar na seguinte composici?n:
Oubea o lobo xunt'a cruz de pedra,
?yo Cristo non s'arredra!,
que xa ? sol posto non est? soli?o:
d'unha luz, luz de verme, s'acompa?a,
porqu'ind'hay na monta?a
Buen ile colma d'aceite o faroli?o...
Non falt?u o dibuxo moment?neo, unha an?cdota da vida
de cada d?a, a estampa das Cousas da Vida. ? un dibuxo que
representa unha muller, entonces veci?a de Castelao, que vai
con un caneco na man, e refire que xa non hai pinga pra levar
o caneco. O dito pod?a mol ben ser aplicado, con segunda inten
ci?n, naquela hora pol?tica e foi merecente da consideraci?n do
artista, como foron outros moitos pensamentos recollidos na
salda da Misa ou nas conversas sostidas en calquer encontro
cos vecirios. O esprito profundo do artista acadaba con pasi?n
o discurrir filos?fico da xente, e o seu namoro de poeta acad?u
tam?n a flor da cantiga nos beizos das raparigas que traballa
l?an nas leiras ou iban de cami?o pra as s?as casas desp?is de
rematar a hora dos traballos; son os cantos de retes?a que cos
titulan a estampa mais leda do canto popular.
Non foi esquencido Castelao na nosa terra de Cotobade; a
s?a vida, o seu arte e a s?a preocupaci?n pola grandeza de Ga
liza xunguidos na delicadeza do esprito que trascend?a ? seu
redor queda eiqu? como unha luz, como unha estrela nordes?a
alcendida no m?is outo vado pra alumear os vellos cami?os do
val e da monta?a.