286
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
de Carmen Muñoz Manzano (Malpartida de Plasencia, Cáceres, 1906), inspectora de primeiro ensino e, en ocasións, autora de traballos literarios. Cando, o 30 de outubro de 1993, lin o meu discurso de ingreso na Real Academia Galega na que ocupei a cadeira de Dieste, remataba con estas palabras: ?Non se pode entendela vida e a obra de Rafael Dieste, aquela sensibilidade de vidro tan limitada para tantos pragmatismos, sen a presencia constante, delicada e eficaz dunha muller, dunha compañeira das características de Carmen Muñoz. Non hai ou eu non o albisco un caso semellante na literatura galega moderna e contemporánea. Nas Letras castelás habería que pensar, polo menos en parte, en Zenobia Camprubí, a Carmen Muñoz de Juan Ramón Jiménez?. Xesús Alonso Montero
aqueles nos que Dieste, sempre sagaz e culto, se pronuncia sobre problemas idiomáticos nosos aínda hoxe non totalmente resoltos: ?Esprito e fala?, ?O xenio da lingua e a pasión?, ?Galego popular e galego literario?... Póstuma é a colectánea Encontros e vieiros, once charlas oito en galego editadas por Arturo Casas no ano 1990. Era Dieste un utilizador egrexio da palabra oral na conferencia para poucos e na conversa cos amigos. Aínda hoxe non se perdeu o eco de certas palabras súas proferidas no faladoiro do café Tortoni de Buenos Aires, un faladoiro, histórico, no que escoitaban, engaiolados, entre outros, Luís Seoane, Attilio Rossi, Guillermo de Torre, Arturo Cuadrado e Pedro Henríquez Ureña. Non sería xusto, nin sequera nunha semblanza tan breve coma esta, omitilo nome da esposa do noso gran meditador e escritor, o nome