320 BOLE TIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
cardin?s da nosa terra, o ' corpo do que foi do que ? un dos
quicios da nosa po?s?a.
Non houbera podido ser Cabanillas 0 p?eta' q?e foi, se non
houliera sido o home que cheg?u a ser. A s'?a ialma estaba feita
da suprema sabidur?a. Isa sabidur?a que os anos clan a alg?ns
esprit.os. escolleitos, isa saliidur?a tecida. de desenganos aturados
docemente de : ren cias aceitadas sin amarguexo, de sereidade
profesada sin afectac??n..Caba?illas puido ser un grande poeta
porque foi un home sinxelo. Nada desexaba, nada pretend?a en
canto a honores e distinci?ns mundanas. Non por atrabiliaria mi
santropia, pois era apacibre e afectuoso. Tampouco por rixidez
estoica, pois era humano, benigno e cordial. Poeta verdadeiro, en
dexam?is se cre?u un inspirado. Fi?uu o seu f?o, tec?u a s?a tea
con honradez de bo artes?n, mainamente sumiso ao vento do
destino, tranquilo na tempestade, indiferente ?s honras, ceibe
de vanagroria. ?E tan pouca cousa a vida! ^! E tan levi?n cria
tura o home! Minos que se eansau por rubir;aos, cumes. Se
Cabanillas os atinx?u, foi pola alta espritoalidade da s?a obra,
nunca polo fato esforzo dunha arela de medro persoal.
Pero iste asceta era, como San Francisco, un amante da vi
da. Un doce amor aos .fremosos dons da natureza, quo cant?u
con casta pais?n remansada en. cristalinas :loubanzas, quentaba
o seu enxebre coraz?n. ?. ideal, que nitnba a realidade dun ha
lo lumioso, embelec?alle o mundo. Non percibimos nos seus ver
sos a anguria do desespero, sen?n a morna saudade de quen
apacent?u a s?a ialma no enlevo malenc?nico da heleza mortal.
Non estamos en presencia dun pensador que descobr?u :o absur
do da esistencia.. Na poes?a de Cabanillas transpar?ntase a creen
cia nun orde l?xico e ontol?xico, nun logos que rex`e o devir do
cosmos, un conductor benign() cuia vontade insondabre dirixe
a cabalgada dos tempos, e mant?n as r?deas nas:s?as mans di
vinas, mesmo cando semella que nos despenamos no abismo.
En Cabanillas latexaba a espranza. 0 seu coraz?n descan
saba no ben. Por iso a m?sica dos seus versos foi se facendo
cada pouco m?is enxebre, m?is sotil, m?is calada. Cheg?u a ser
unha m?sica de ?rgao, unha m?sica lit?rxica, unha m?sica
relixiosa. 0 sett derradeiro poema foi un grave oratorio, entoado
coa voz pura dun neno que con coraz?n limpo eleva o sett cantar.