170 BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
? maxestoso como alde?n; respir?u seus aires, embalsamados do
frescor das augas e das frondas; contempro? seus p?lidos men
. ceres e seus irisados solpores, os latexos d? mar de Arousa, a
camp?a vivente e o vivir dos homes; ouv?u os sons concertados
do vento bruando nas augas infindas e zoando nos pinales; ali
ment?use, en fin, da Terra e de seu espirto, recib?u dela a paix?n
e a grIleia l?rica, que derram?? logo na s?a poes?a; foi exempro
e probanza daquela atinada sentencia de senso tel?rico :
Dime a paisaxe en que vives e dir?iche qu?n eres
0 feito da comuni?n' espritoal de Ram'?n' Cabanillas coa s?a
terra nai est? rexistrado por nosos escritores con sensibre una
nimidade.
Foi primeiro BASILIO ALVAIiEZ, o ardido sementador de nobres
arelas de renacencia galega inxustamente esquecido ?tan aven
cellado ? noso poeta no amor a Galiza?, quen, pensando, no
Cabanillas emigrado, ouserva:
"Pero non se alexou da s?a terra: Cambados, Vilagarc?a, Vi
. lanova, aquela ria de . Arousa ideal, discurren ,pr?cidamente
diante dos seus ollos, que non se cansan de sonar" (1).
Foi desp?is o historiador MURGU?A o que, celebrando a saida
do libro de poemas "No desterro", di:
"...noso Caban?llas, fillo das Rias Baixas, ama i ensalza as
sereas ourelas do mar tranqu?o de Cambados, seu pobo na
dal" (2).
Foi logo a pruma fecunda de OTERO PEDRAYO, sempre a deitar
fervenzas cordiaes dende a outura do saber e da galeguidade, a
que fixo notar:
"Algo e moito da terra do Saln?s, que frorece en esencias
inmortaes en Cambados, brila no arte de Ram?n Cabanillas, o
vate des alboradas celtas e das roses dos xard?ns rom?nticos" (3).
(i) Pr?logo de No desterro; Habana, imp. "La Universal", 1913;
p?x. II.
(2) Renovaci?n de nuestra poes?a, in "La Temporada", Mondariz,
4 de agosto de 1913.
(a) Gn?a de Galicia; ed. "Galaxia", Vigo; 3 * ed., 1954; p?xs. 323324