BOLETIN?
DE LA
REAL ACADEMIA GALLEGA
A?o uv Tonto max La Coruna, Abril de 1961 'N?meros 339344
O XENIO L?RICO DE RA M?N CABANILLAS
E A TERRA CAMBADESA
Si polo xeral a terra nai influie na obra dos poetas galegos,
non somentes como determifiante suxetiva, como presencia t?
cita perceitible no estilo e no aacento, na cor e no sabor l?ricos,
sen?n que adoita asomar nela coa espresa si?ificaci?n dun amo
roso ingredente tem?tico, ise fen?meno acada particular relevo
na obra de Ram?n Cabanillas, na que a terra i o poeta am?sanse
estreitamente avencelladas por un influxo mutuo. I ?, sen d?
bida, que nil conx?ganse duas persoalidades, ou, millor, duas
vetas dunha soia persoalidade: o xigante baril do pensamento
po?tico, i o home cordial e sinxelo dos sentimentos nidios.
Levado do pulo da primeira, vo?u deica os cumes dunha pai
saxe ideal; animado da segunda, se?oreou a paisaxe aberta e
xugosa do seu mundo solarengo. E, non embargante, tanto nunha
como noutra altitude latexa a mesma vibraci?n l?rica. 0 escri
tor que en estado de gracia po?tica alumeou A rosa de cen f ollas,.
en trance de vivir a paisaxe xeogr?fica e hum?n compuxo Vento
mareiro. 0 mesmo poeta que, celebrando os dons xenerosos da
terra, canton o vi?o espadeiro, que "canta ? cair nas brancas
cuncas", escoitou no recollido mosteiro de Samos "a m?sica.
teol?xica do ceo".
0 noso poeta petrucial, o egrexio Ram?n Cabanillas, pisou
o chan cambad?s, maino e belido, co seu andar paseni?o, tan