Estudos e investigacións sobre Xosé María Álvarez Blázquez
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Atal que as estrelas eu teño un anceo, mais elas afogan meu feble cantar. Con bágoas de lus, as estrelas choran. Non sei se son prantos ou cantigas belasSó sei que na outura, esgrevias, iñoran que eu io meu namoro imos ser estrelas. Deus diante
Outra mostra ofrécenola o poema ?Gando?. Repárese, por exemplo, no termo escollido para animalizar os ollos24 ou nos cambios que lle afectan á primeira estrofa da terceira parte na versión publicada en Poemas de ti e de min (columna dereita). Pola contra, as diferenzas entre as versións do caderno número 8 de ?Iris? (columna esquerda) e de Arco da vella (columna central) non son tan notables.
(Poesías nº 8 ?Iris?) I Sobor do mar os meus ollos coma gando nun herbal; os meus terneiriños vacuriños mansos Sobor da iauga a pastar. Detrás dos ollos, a ialma Foise lancei, para os recordar; e retorto iesticado o curazón, de adibal. (O mar móstrase tan calmo na morna e lene serán, que o ceu achou outro ceu topou espello na iauga queda do mar.) II Os meus terneiriños mansos atópanse fartos xa, e a ialma e o curazón turran diles, pra voltar Teiman... E chegan os teus na morna e lene serán: ai, Deus!, catro terneiriños enredáronse a brincar. Ai, Deus!, qué pouco doado é na azur inmensidá faguer ángulo de olladas. Ai, Deus!, ancorei no mar... III Os meus terneiriños mansos atoparon outro herbal: os meus terneiriños mansos no mar dos teus a pastar GANDO (Arco da vella, 1935 ) (PTM, 1949) Riba do mar, os meus ollos coma gando nun herbal os meus vacuriños mansos riba da iauga a pastar. Após dos ollos a ialma lancéi, para os recadar, e, retorto pola anguria, o corazón, de adibal. O mar ten un tal calmuzo na silandeira serán, que o ceo atopou espello na xerfa queda do mar. Os meus vacuriños mansos atópanse fartos xa, e o corazón maila ialma turran deles, pra voltar. Teiman... E chegan teus ollos triscando pola serán! Ai, Dios!, catro vacuriños enredados a brincar! Ai, Dios! ¿se o mar é tan longo, por qué nesa inmensidá fóronse a enredar meus ollos? Ai, Dios! Ancorei no mar... Os meus vacuriños mansos xa non queren outro herbal e andan, os meus vacuriños!, no mar dos teus a pastar.
terneiriños do mar terneiriños a ialma
donda achou...
deles serán.
herbal, e agora andan, boligantes
15
Nº 369