304
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
levaron a cabo na Galicia do século XX. Sen unha organización política na que apoiarse, contribuíu como poucos á progresiva galeguización de tódalas forzas políticas parlamentarias e axudou a resolver con discreción e sen afán de protagonismo de ningún tipo serios atrancos que coutaban o desenvolvemento normal das institucións autonómicas. Quen precisou da súa axuda contou sempre con el sen pedir nunca nada a cambio, movido só polo seu ideal galeguista, que foi o centro da súa vida. O pobo ó cal lle entregou o seu talento e o seu esforzo acudiu en masa a darlle a última despedida, o 28 de agosto de 1990. Era o recoñecemento á intelixencia, á bondade e á xenerosidade dun ser humano excepcional. Carlos Casares Mouriño
de moral e no seu prestixio persoal. Nunca o utilizou en beneficio propio e preferiu vivir con modestia, algo que por outra parte sintonizaba moi ben coa súa maneira de ser e coa tradición campesiña de onde procedía. Nacido nunha pequena aldea luguesa (Armea, Láncara, 1915), conservaba a mentalidade dun home do campo, o que incluía o mesmo a concepción da hospitalidade que converteu o seu fogar nunha casa aberta a coñecidos e descoñecidos, que o sentido da cautela, tan acusado que o levaba a someter a un implacable e prudente labor de análise calquera proposta antes de aceptala. Poucas persoas teñen exercido unha influencia tan fonda sobre o seu país con tan poucos medios. Sen bens de fortuna, xunto con media ducia de amigos creou algunhas das empresas culturais máis sólidas e efectivas de todas cantas se