BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Documentación
habere debent. Numquam enim i ante duas uocales, i post ipsam, priore non tamen s precedente, uenire potest, ut species, glacies, porcio, concio, nuncius, socius, ocium, spacium, propicius, tercius, nisi sint primitiua a quibus I retineat, ut scientia a sciente, sapientia a sapiente, prudentia a prudente, militia a milite, astutia ab astuto, peritia a perito... ergo, s precedente, sonum non immutat, ut molestia, ustio, questio, hostium, testium, bestia, istius, Sebastianus, nustia (citado por Thurot, 78). O Opusculum de accentibus, obra anónima do XII para uso dos cistercienses, xa di Sonus t in fine dictionis debilitatur, ut amat, docet, et in omnibus, preter at, tot, quot, quotquot, aliquot ad differentiam, et sat et atat propter euphoniam. Precedente s uel x, sonus t non debilitatur, ut modestia, questio, ustio, commixtio. Uitium, quod culpam significat, per t scribendum est, quoniam a uitando deriuatur, ab exitu, exitium, a potu, potio; porcio e concio per c. (48 vo; citado por Thurot 144). E o Gramaticale, poema do século XIV sobre a ortografía di Si t preuenit i, uocali post ueniente, Sicut c resonat; hoc dictio, lectio monstrat (16; citado por Thurot 145). 44. Pacientia (Catedral de Ourense. DURO:1996:61). Pacienti 1202 (Oseira. ROMANÍ: 104), 1203 (Oseira. ROMANÍ: 106), 1224 (Asadur. Duro 1973:4), 1243 (Oseira. ROMANÍ: 522), 1251 (Oseira. ROMANÍ: 663), 1257 (Oseira. ROMANÍ: 777), 1260 (Oseira. ROMANÍ: 877), 1263 (Oseira. ROMANÍ: 902), 1266 (Oseira. ROMANÍ: 941). Pacientibus 1265 (Asadur. Duro 1973:10). Propicium 1103 (Tumbo A. LUCAS:71), 1107 (Tumbo A. Lucas:72). Propicio 1193 (Sobrado. GONZÁLEZ:73). Propicii 1256 (Cat. Santiago. L. FERREIRO:32). 45. En realidade a Vulgata dicía Ad te autem non appropinquabit (Psalm. 90,7). 46. Pode verse tamén J.J. NIERMEYER: Mediae latinitatis lexicon minus. Abbreviationes et index fontium (Brill, Leiden 1997) s.v. appropiare. 47. addo etiam vobis quidam caballus colore baius et presentialiter trado ad meam portam quando ibi estis adpropriata (Tombo de Sobrado II; fol 126 ro vo datado entre 11561170; edición de Loscertales de Valdeavellano; doc 341) (GALADOC). 48. O primeiro xa presenta proteccione, insipiencium, instancia, mencior por protectione, insipientium, instantia, mentior, e tamén erros no uso do h coma habundancius por abundantius (JANINI 1961:147148); o segundo escribe gracia e Marciale por gratia e Martiale e ten hipercorreccións coma sollempnitatem e ompnes por sollemnitatem e omnes (JANINI 1961:149151); e o terceiro nunha soa páxina repite retribucionis, denunciat,
gencium, cogitacionibus, pocius, substancia por retributionis, denuntiat, gentium, cogitationibus, potius, substantia. Os tres mss. presentan sistematicamente, coma este ms., a monoptongación do ditongo ae e o Calixtino algunha vez o e caudato. 49. Por poñer só dous casos, o TroparioProsario de SaintMartial de Limoges escribe porcionem por portionem e o Sacramentario de Worms escribe precioso por praetioso (HOURLIER1996:23,12). No séc. XII encontrámolo dende Sicilia (seculi) á península ibérica: o Misal de Sahagún, copiado por mans francesas, escribe glorie tue, potentie por gloriae tuae, potentiae (JANINI 1969 49) . 50. Contrasta co ancho da pluma do manuscrito, lixeiramente posterior, lat2 RAG A Coruña que é de 0'75 mm coa que se fan unhas letras, excluíndo as prolongacións verticais, de 4mm x 2 mm, é dicir unhas letras de trazo máis groso pero máis estreitas e angulosas. 51. a a letra do texto normal é unha letra sen artificio, aparentemente espontánea, recta, redonda pero esvelta sen trazos angulares nin xeométricos; b son case todas minúsculas (incluído o n) pero con hastas pequenas, de xeito que dan unha primeira impresión de seren todas maiúsculas; de por parte as hastas superiores xa non teñen ese aspecto de grosa maza que lles daba en séculos anteriores o feito de facelas con dobre trazo ascendentedescendente (un documento de 1153 de Oseira ten as hastas máis prolongadas); c as letras empezan por un pequeno trazo levóxiro en forma de espátula; d o trazo dereito do a xa é vertical, non inclinado como era na uncial do XI; e hai un d inicial de hasta vertical (agás en 1,28) e un d interior de forma uncial; f non aparecen aínda os puntos sobre ii (sacrificiis 1,43; uigiliis 2,13, ieiuniis 2,14; uiis 2,24; 2,46) para distinguilo graficamente do u (procedemento típico do XII que vemos no Calixtino); g o r recto prolonga algo a hasta por baixo da liña de escritura (eco da forma que tiña na Borgoña e nas illas británicas); h ten tódalas abreviaturas características da carolina, por exemplo qu; (que 1,9) e dñm por dominum (1,6) que Capelli (105) dá como scriptura merovingica do século VIII; i so vexo unha ligatura: st; e a abreviatura & = et (iacet 1,21; respiret 1,49) j as palabras están ben divididas: só et, ad, a se unen á palabra seguinte;
Nº 362
308