366 BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
las que poidan dar logar a erro polo emprego de j ou g c? son
que te?en na lingua de Castela, que non eisiste no idioma galego.
Como non co?ecemos o escrito out?grafo do autor, non po
demos garantir que a copia da Biblioteca Nacional de Madri es
t? trascrita tal que o fixo frei Martin, xa que os moitos erros
que atopamos nas copras por n?s anotadas poden nos inducir
a defianza,
Di D. Antol?n L?pez Pel?ez no seu libro, ao romate das co
pras do ilustre frade beneditino nunha nota (p?x. 262) ?Como
habr? observado el lector, el objeto de Sarmiento en este incom
pleto romance fue el reunir muchas voces de la lengua gallega,
especialmente de las que se usaban en Pontevedra, y escribirlas
con la que ?l cre?a su verdadera ortograf?a.
E como pode verse no vocabulario, frei Martin Sarmiento
emprega a ortografia etimol?xica, e escrebe: aboujaban, agi?a,
ajuntamento, ajotar, botejo, cangrejos, jorelos, gestas, geito,
ja, jouvi?as, fugise, givi?u, enbeja, seja, nojoso, queijo, justi
ceiro, etc.
Ou tam?n: abouxan, alferxas, alx?uxeres, beixos, buxanas,
cabuxo, caramuxos, axi?a, cangrexos, dixeron, trouxeron, deixo,
toxos, peixes, xoub?os, abaixo, privilexo, queixo, quixere, vexi
ga, etc. Polo que podem?s aprezar que non sempre atense ? eti
molox?a certa, como nos casos de aboujaban e abouxan, queijo
e queixo, cangrejos e cangrexos, etc.
Encomeza os seus versos ou paliques con estas cadras:
No chan qu'en Morrazo
chaman os galegos
chan de Parafita
que chega ast'o ceo...
e nelas vemos como frei Martin emprega o ap?strofo para su
primire algunhas vocaes xuntando duas parolas nunha soa diz?n,
tal que fai o povo; esto us?base xa na Edade Meia, como pode
mos comprobar nos canzoneiros e noutros libros e mais docu
mentos que de aqueles recuados tempos cons?rvanse en arqui
vos e bibliotecas. Os canzoeiros desco?ec?aos Sarmiento; mas
non os dipromas de contratos, doaz?ns, preitos e testamentos a
que ele mesmo fai referenza; e non debemos esquecer que o