C ASTELAO EMIGRANTE
Por BIEITO CUPEIRO
Coa chgada de Alfonso R. Castelao a Bos Ares, en 1940, a
coleitividade galega da Arxentina, que sempre se hab?a sinifica
do polo desenrolo dunha xurdia aitividade societaria cara a
Galiza, pecha un ciclo do seu quefacer, iceta un novo "modus
operandi" da s?a din?mica estructural e patri?tica. Hab?an tro
cado xa, ? influxo das circunstancias dram?ticas da guerra ci
vil, os fitos e ouxetivos de moitas instituci?ns comarc?is cales
eran: soster unha estola, construir un camino ou unha ponte,
combatir o caciquismo, etc. Mentes limitadas certamente, que
por atinxir somentes a determinadas bisbarras ou n?cleos pa
rroqui?is moi pouco ou nada favorec?an a Galiza na s?a entei
raci?n comunitaria diferencial, mais que, non embargantes, non
por elo deixaron de exercer beifeitora influencia anovadora, pois,
aparte da axuda que prestaron, particularmente nas ?reas da
instrucci?n primaria, foron parellamente estolas de exercitaci?n
c?vica e democr?tica.
Xa ent?n non ti?a destino a xenerosa axuda, o grandeiro
esforzo que o pulo idealista da Galiza emigrada hab?a xenerado
nos anos derradeiros en procura de amenguar os sufrimentos
causados pola loita fraticida, onde se puxo doadamente de rel?u
a capacidade de orgaizaci?n e a vizosa enerx?a comunitaria dos
galegos da 'di?spora platense; mais, era mester encanlar por no
vos roteiros, impostos polos tempos, todo ise poder, a forza xa
cente que bulla no seo das nosas instituci?ns representativas;
outros eran os portos do destino, outras ter?an que ser as singla
duras patri?ticas e por remanencia, outras tam?n as cartas de
' navegaci?n e o capit?n que deb?a guiar a nao.