TRES CARTAS DO DESTERRO
Por RAM?N MART?NEZL?PEZ
Os vieiros da creaci?n art?stica constit?en moitas vegadas
un embele?ado cadelo imposible de endereitar ou, no menor dos
casos, un problema que aguiiloa o noso cofiecimento ou a nosa
ima,xinaci?n. O escritor narrativo, por exemplo, aproveita na
s?a laboura experiencias vividas ou valentes oliadas ao futuro
que configuran o presente. Algunhas literaturas europeas, como
a francesa ou a inglesa, ricas en expresi?ns intimistas ?diarios,
confesi?ns, memorias, epistolarios? fan doado, relativamente,
axexar, por veces de esguello, ao Tongo daqueles vieiros ? des
, coberta do proceso creador. Non foi a Pen?nsula en xeral, nin
Galiza concretamente tan abastadas nestes x?neros literarios.
(A autobiograf?a narrativa ? ficticia e emprestada ?s litera
; turas orientales. As cartas de Sor Mariana son un caso isolado
na literatura portuguesa. E Santa Teresa cree unha obriga co
municar, como unha instrucci?n espiritual, o proceso da s?a for
unci?n relixiosa).
Todo esto ven a conta pra destacar nas cartas de Castelao
que hoxe se publican algunhas "cousas da vida" que poucos me
, ses m?is tarde aparecer?an parcialmente incrustadas na s?a
obra. O caso m?is craro ? o do fin da segunda carta, de febreiro
de 1935, que con sorprendente fidelidade reelabora e manda no
outono do mesmo ano a A Nosa Terra dende Badaxoz, e m?is
tarde reproduce no limiar (Adro) de sempre en Galiza:
"Acomp??ame un can vagamundo, que me sigue
a todas partes; un can morri?oso e vedreiro, que me
fita con olios de namorar; un can agradecido at? o ser