132 BOLETINi DE ?LA REAL' ACADEMIA GALLEGA
tradici?n na nosa l?rica 0 poema de Curia NOv?s,A`'? be+a
chocante a coineidencia remata asi ' F
na doce se?aad? das , corredoiras
a dor que non se vai, non, que non ,se,vai, que, non se,,vai
Mar`' e terra misturanse en' ?N?? SENLLEIRA dun `xeito
xenial, como tema est?tico. Unha terra id?alizad?' por un
poeta fino e :gal?n. Unha terra galega,,verdadeira,cantada;
e sentida cunha pura e fina elegancia artistica e sentimental.
0 poeta, niste caso, 'po1ee a terra. E a terra a que lie pres
ta servidume ? ? poeta. Isa : terra ; que cada ?n de n?s leva
no seu sentiment?. A terra que da froles e cardos ?, e que
se fai, por decilo dalg?n xeito, came do noso esprito:
Os milleiralcs frolldos
at Deus? do meu cor?z?n
est?n na maturidade '
das intimas ,estensions
os seus froitos resequidos
por todo queimanto amor.
Ou a mistura de elementos da terra con elementos do
mar, que demostran deica que punto o poeta ten o verda
deiro senso da terra galeg?, tJn senso labrego e mari?e`
( i Porque crebou o mastro da nao pegureira
nunha Arcadia marina sen ovellas nin fontes.
Istes versos, iadicados 'a Manoel Antonio, a chorar a
morte de Manoel Antonio, son verdadeiramente , solpren
dentes pola sua xusteza descritiva: o seu, senso po?tico i a
novidade da met?fora, chea por outra. banda ,de elementos
tradicion?s, ? cousa iestraordinaria.
Queda inantes si?alado que a terra! i o mar p?san moito
na poes?a de BouzaBrey. 011ouse o xeito de como o poeta
sinte a terra: non como o labrego que a traballa, senon
como o senor que a posee, ainda que non materialmente, si
espritoalmente. BouzaBrey dalle ? mar un senso hum?n
e Ultimo. Os galegos ,sabemos moi ben que ? mar non ?
unha forza d? natureza, ainda que te?amos a moitos dos
nosos entre os afogados. 0 mar, pra n?s, ? un cami?o.
