[p. 151]           ¡QUE MEDO!      ¡Meu hirmanciño, que medo! ¿Tí non ôs? ¡oubea o can! Seica persint' un defunto, que non fai mais qu' oubear.      A curuxa fai un pouco que faguía xií, xií, xií, e seica tamén ten medo qu' está tremando o candil.      Escoita: n-as regandixas fai o vento ¡huhú! ¡huhuú! ¡y-a nosa nai nunca chega... e vaise apagar a luz! [p. 152]      Recemos, meu hirmanciño, e vamol-a arresponsar, pra que faga San Antonio veña logo a nosa nai.      Xa sinto n-a corredoira as zoquiñas: cró, cró, cró... xa ven a nai ¡qu' alegría! ¡hirmanciño, oiunos Dios!