[p. 80]      ÓS MOZOS ¡Qué triste está a aldea, Que triste é que sola!

A terra sin frutos, a feira sin xente,

Sin brazos o campo, Sin nenos á escola,

Sin sol o hourizonte, sin fror a semente!

— A pedra y-as nubes A sembra arrasando,

Agoiran un ano de fame sombría;

Sin pan os labregos, Nin herba pr'o gando,

¿Qué vay á ser d'éles n'a crua invernía?

— Manadas famentas De lobos montesos

Baixaron d 'as chouzas n'a noite calada.

[p. 81] E, postos en ringla, C'os ollos acesos

Acenan d'os probes pr'a porta pechada...

— Moziños honrados De sangue bravía,

Si ó mal d' os petrucios non fordes alleos,

Librádeos d'a morte, ¡Facéy montería

N'os lobos d'a terra, n'os lobos d'os ceos!