m5currosenriquezairesdaminhaterra018.html
Fénde, nena, esa foupa, e bota leña |
Teu pay vén esta noite, e cando veña |
Diol-o saque con ben d' esta xornada! |
Xunta, xunta esa cinza esparramada |
Cántas bestas levóu?Todal-as suas |
Pois d'esta somos ricos... Sete e duas |
[p. 106]
Ricos?... Ay, ogallá! nadia ch' é rico |
Nove cargas de sal á tres e pico, |
Cántos pesos compón?...
II |
Así, ó calor d' amortecida lume |
Mentras, c'o vento reloitando, o fume |
E d'un candíl, com' o candíl d'a morte, |
Buscóu a nay n' unha baraxa a sorte |
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Alegre, por camiños, n'a de copas |
Por entr' homes d' espadas... ¿Serán tropas? |
Rompéu?... Pois asosega, non t' espantes, |
No... ben mirado, as cartas pr'os amantes |
Peligros con vitoria, cavilando |
Logo salvárons' él y-o contrabando?... |
[p. 107]
Pero, cala! Tras d' él, con picardía, |
Catr' homes d' armas van: |
Disgracia n'unha vreda.¡Ave María! |
Bah! Por forza anda mal esta baraxa. |
Sempre prenosticándom' a
mortaxa, |
Non-o digo?... Petando están á porta. |
Entramentres q' atizo a lume morta |
. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . .
IV
¡Non mintían as cartas, non mintían! |
Dar créto, afé, seus ollos non podían |
PoI-os gardas fronteiros atrapado |
Entróu, sobr' unha besta
esmiolado, |
|
|