m5currosenriquezairesdaminhaterra033.html
[p. 155]
SOBRE
UNHA FOXA
I
¿Con que, morréu? ¿Diolo-o descanse... Desque |
Non se pode ser Dios, nin ser
monarca |
Desque os monarcas morren. |
Eu, anque nunca fun seu cortesano, |
O que é sentílo, sínto-o, |
Y-a chorar non me poño por
que d'eso |
¡Ou morrer, ou caír! Sempre un cadavre |
Dó xermen que deixóu
Martinez Campos |
[p. 156]
A Forza tenvos eso de espantoso |
Cal Dios é creadora, é cal
Medea |
Mata seus propios fillos. |
Meditay, lampantís d'a monarquía, |
E decime quê queda d'o voso
ídolo |
«Disgraciada República —dixéstedes— |
Sin poétas nin soldados.» |
Todo estaba con vosco... y-é ese todo |
II
¿Qué faredes agora? As vosas liras |
D'a gratitú por elas non
esbaran |
¿Qué faredes agora? Os vosos
ollos |
Todo me dí que c'o ese rey que
morre, |
E con todo, eu ben sey q' inda
pensades, |
Rezusitar á Lázaro...
somentes |
[p. 157]
Pensayno ben. As leis
municipales |
Mandan dar terra decontado o's
mortos... |
|
|