[p. 41]                PERDÓALLES      Pequena pátrea, amor d' os meus amores, Galicia hermosa á quen eu quero tanto ¡quén poidera d' os pardos reiseñores posêr a voz para adicarch' un canto!      Mais s' o cant' é ruin é ben sentido pois cuase com' á Dios eu te venero, currunchiño de groria bendecido ¡quén poidera espricar canto te quero!      C' o culto d' un artista pr' a belleza cal divina deidá reverenciada, coma un avaro adoura á sua riqueza con mais idolatría eres amada. [p. 42]      Com' ama o sol âs frores pelegrinas, com' un esposo amante á sua esposa, com' un sedento âs augas cristalinas. com' un escravo a libertade hermosa, com' unha nai á un fillo idolatrado, como s' adoura sempr' un ben perdido, como quer ô seu lar o desterrado así t' eu quero á tí, meu ben querido.      Com' as prantas ô sol que lles dá vida, com' o náufrago â praya bienhechora, com' os héroes â groria apetecida com' os cegos â luz qu' os mundos dora.      Por seres tan hermosa e disgraceada e verest' aprimida en tantos modos así t' eu quero á tí, pátrea adourada, así te queren ¡ay! os fillos todos.      Perdóalle ôs que fuxen e te deixan porque tan negros son os seus pesares, tan fondas amarguras os aqueixan que van buscar a morte trás d' os mares.      Eles ben saben que n-o mund' enteiro lonxe de tí non topan alegría, qu' a morriña non cura con diñeiro e soilo n-o teu chan ten milloría. [p. 43]      Eles ben saben qu' esa ausenza mata, mais c' a carga d' a vida xa non poden e non te deixan, non, por buscar prata é qu' a vida lles pesa y-a sacoden.      Perdoa, pois, ôs probes emigrantes que tan lonxe de tí renden as vidas, qu' anqu' ingratos parezan son amantes... merecen compaseon... ¡son suicidas!