[p. 113]           TEMPRO DESERTO Como acendida lámpara en estreito

Pechado camarin,

Así, n'o santuario d'o meu peito

Arde unha lus sin fin.

Cand'a sua llama gunizando lenta

Boquea e vay morrer,

Sopro de fé seu pávido alimenta

E vólvese acender.

Mais d'o meu peito n'a sinistra calma

Non hay altares... Ah!

A lámpara d'o tempro d'a miñ' alma

A quén alumará?...

Si algun topás viaxeiros d' esta vida,

En que creades vós,

¡Poñeino ante esta lámpara acendida,

Que está esperand' un Dios!