Celso Emilio enviou a Manuel María no ano 1970 a obra Antipoemas coa intención de que vise a luz en Xistral, a editorial que o poeta chairego rexentaba en Monforte de Lemos. Tras seren varios deles obxecto de censura, o autor decidiu traducilos ao castelán e publicar un adianto na revista Expediente de Caracas, baixo o título Trece poemas iracundos y una canción desesperada, repasa Ramón Nicolás. Pouco despois presentou o volume ao Concurso Internacional de Poesía Álamo de Salamanca e resultou premiado. O galardón implicaba a edición da obra, pero cando os Antipoemas saíron do prelo en 1972 fixérono amputados: faltaban dez poesías de marcado carácter crítico coa situación política e social. Os editores, nun acto de autocensura ás costas do autor, decidiran deixalos fóra para evitaren problemas co réxime franquista. Entre os desbotados figuraba “Fuero juzgo”, cuxo orixinal custodia o Colexio de Procuradores de Vigo.
Celso Emilio respondería coa publicación, de novo en Venezuela, dun opúsculo sen distribución comercial que pagou do seu propio peto cos cartos do premio. Titulouno Poemas prohibidos. Diez poemas no incluidos en el libro Antipoemas por causas no imputables a la voluntad del autor. A separata tivo circulación moi restrinxida, o que explica que os versos non fosen incorporados ás antoloxías, contextualiza o académico correspondente.
Ramón Nicolás participou na presentación do rescate dos Poemas prohibidos celebrada no museo Marco de Vigo. No acto interveu xunto a Luís Ferreiro Loredo, o decano do Colexio de Procuradores de Vigo, José Antonio Fandiño, e a directora da Sección de Lingua da RAG e presidenta do Consello da Cultura Galega, a académica de número Rosario Álvarez.
A iniciativa é parte do traballo de divulgación do Colexio de Procuradores de Vigo do arquivo de Celso Emilio Ferreiro como procurador, unha descuberta que contribúe á apertura de novas liñas de investigación sobre a figura e a obra do poeta.
