Anterior Anterior Cantares Gallegos
La gaita gallega. A gaita gallega. Poemas 26-31 (páxina 6)
Seguinte Seguinte
m5rosaliacantaresgallegos006.html
         LA GAITA GALLEGA.

           ECO NACIONAL

A mi querido amigo D. Manuel Murguia.



                    I.

     Cuando la gaita gallega
el pobre gaitero toca,
no sé lo que me sucede
que el llanto á mis ojos brota.
Ver me figuro á Galicia
bella, pensativa y sola,
como amada sin su amado,
como reina sin corona.
Y aunque alegre danza entone
y dance la turba loca,
la voz del grave instrumento
suéname tan melancólica,
á mi alma revela tantas
desdichas, penas tan hondas,
que no sé deciros
si canta ó si llora.



                    II.

     Recuérdame aquellos cielos,
y aquellas dulces auroras,
y aquellas verdes campiñas,
y el arrullo de sus tórtolas;
y aquellos lagos, y aquellas
montañas que al cielo tocan,
todas llenas de perfumes,
vestidas de flores todas,
donde Dios abre su mano
y sus tesoros agota:
mas ¡ay! como me recuerda
tambien que hay allí quien dobla,
en medio de la abundancia,
al hambre la frente torva,
no acierto á deciros
si canta ó si llora.



                    III.

     Suena, y cruzan por mi espíritu
puras, risueñas y hermosas,
las sombras de los cien puertos
de que Galicia es señora.
Y lentamente pasando,
como ciudades que flotan,
van sus cien naves soberbias
al ronco son de las olas:
mas ¡ay! como en ellas veo,
con el oro de sus costas,
sus tiernos hijos desnudos
que miran tristes á Europa,
pidiendo su pan amargo
á la América remota,
no acierto á deciros
si canta ó si llora.



                    IV.

     ¡Pobre Galicia!... Tus hijos
huyen de ti, ó te los roban,
llenando de íntima pena
tus entrañas amorosas.
Y como á párias malditos,
y como á tribus de ilotas
que llevasen en el rostro
sello de infamia ó deshonra,
¡ay! la pátria los olvida,
la pátria los abandona,
y la miseria y la muerte
en su hogar desierto moran.
Por eso, aunque en son de fiesta
la gaita gallega se oiga,
no acierto á deciros
si canta ó si llora
.


                    V.

     ¡Espera, Galicia, espera!
lleva la cruz que te agovia,
regando con sangre y lágrimas
esa via dolorosa.
¡Tendrás sed...! Hiel y vinagre
te darán con mano pródiga,
y, con corona de espinas,
cetro de caña por mofa;
pero los tiempos se acercan
y cuando suene tu hora
feliz subirás y grande
á la cumbre de la gloria.
Hoy si la gaita gallega
el pobre gaitero toca,
no acierto á decíros
si canta ó si llora.


                         1860.

          VENTURA RUIZ AGUILERA.





          A GAITA GALLEGA.

                RESPOSTA.

A ó eminente poeta D. Ventura Ruiz de
                       Aguilera.



                     l.

     Cand' este cantar, poeta,
Ná lira xemendo entonas,
Non sei ó que por min pasa
Qu' as lagrimiñas m' afogan;
Qu' ante de min cruzar vexo
A virgen-martir qu' invocas,
Cós pes cravados d' espiñas
Cás mans cubertas de rosas.
En vano á gaita tocando
Un-h' alborada de groria
Sóns pó-los aires espalla
Que cân nas tembrantes ondas.
En vano baila contenta
Nas eiras á turba louca,
Qu' aqueles sons tal m'afrixen,
Cousas tan tristes me contan,
Qu' eu podo decirche
Non canta que chora.



                     II.

     Vexo contigo estos céos,
Vexo estas brancas auroras,
Vexo estes campos froridos
Donde s' arrullan as pombas,
Y estas montañas xigantes
Qu' aló c'as nubes se tocan
Cubertas de verdes pinos
E de froliñas cheirosas.
Vexo esta terra bendita
Dond' ó ben de Dios rebota
E dondo anxiños hermosos
Tecen brillantes coroas.
Mas ay! como tamen vexo
Pasar macilentas sombras
Grilos de ferro arrastrando
Antre sorrisas de mofa,
Anque mimosa gaitiña
Toqu' alborada de groria,
Eu podo decirche
Non canta que chora.



                     III.

     Falas, y ó meu pensamento
Mira pasar temerosas
As sombras d' eses cen portos
Qu' ô pé d'as ondiñas moran.
E pouco á pouco marchando
Fráxiles, tristes e soyas,
Vagar as naves soberbas
Aló nun-ha mar traidora.
Y ay! como nélas navegan
Os fillos d'as nosas costas
Con rumbo á América infanda
Qu' á morte c'o pan Iles dona,
Desnudos pedindo en vano
A patria misericordia,
Anque contenta á gaitiña
O probe gaiteiro toca,
Eu podo decirche
Non canta que chora.



                     IV.

Probe Galicia, non debes
Chamarte nunca española.
Qu' España de ti s' olvida
Cando eres ay! tan hermosa.
Cal si na infamia naceras
Torpe, de ti s' avergonza,
Y á nay qu' un fillo despreça
Nay sin coraçon se noma.
Naide por que te levantes
Ch' aIarga á man bondadosa.
Naide os teus prantos enxuga,
Y homilde choras e choras.
Galicia, ti non tés patria,
Ti vives no mundo soya,
Y á prole fecunda tua
S' espalla en errantes hordas,
Mentras trist' e solitaria
Tendida na verde alfombra
O mar esperanzas pides
De Dios á esperanza imploras.
Por eso anqu' en son de festa
Alegre á gaitiña s' oya
Eu podo decirche
Non canta que chora.



                     V.

     «Espera, Galicia, espera;»
Canto este grito consola!
Páguecho Dios, bon poeta,
Mais é un-ha esperanza louca.
Qu' antes de qu' os tempos cheguen
De dicha tan venturosa
Antes que Galicia suba
C'ó á cruz qu' ó seu lombo agobia
Aquel difícil camiño
Qu' ô pé d' os abismos toca,
Quisais cansada e sedenta,
Quisais que d' angustias morra.
Págueche Dios, bon poeta,
Esa esperanza de groria,
Que de teu peito surxindo
A Virgen-martir coroa,
Y esta á recompensa sea
D' amargas penas tan fondas.
Paguech' este cantar triste
Qu' as nosas tristezas conta,
Que soyo tí... ¡ti entre tantos!
D' as nosas magoas s' acorda;
Dina voluntad d' un xenio,
Alma pura e xenerosa!
E cando á gaita gallega
Aló nas Castillas oyas,
O teu corazon pergunta,
Veras que che di en resposta
Qu' a gaita gallega
Non canta que chora.






              26.


               I.

     —Vente, rapasa,
Vente miniña,
Vent' á lavar
No pilon d' á fontiña.

     Vente, Minguiño,
Minguiño vente,
Dóuche sinon
Pó-Io demo do dente.

     ¡Qu' augua tan limpa!
Que rica frescura!
Vent' á lavar
Qu' é un primor, criatura

     Válganos Dios
Que si auguiña n' hobera,
Lama este corpo
Mortal se volvera.

     Vinde á lavárvos,
Andá lixeiros,
A cara pirmeiro
Dimpois os peïños.

     ¡Ay! que miniña!
Que nena presiosa,
Dempois de lavada
Pares' un-ha rosa.

     Y este miniño
Que teño no colo,
Dempois de lavado
Parec' un repolo.

     ¡Ay! que tan cuco!
jAy! que santiño!
Ven ôs meus brazos
Dareich' un biquiño.

     Olliños de groria!
Cariña de meiga!
Apértame ben
Coraçon de manteiga!

     Corre, corre
A qu' Antona te peite,
Corre, daráche
Un-ha cunca de leite.

     Corre, corre
A teu pai, Mariquiña,
Que come cebola
Con pan e sardiña.


               II.

     —Válgate Dios
Qu' inda os figos son duros!
Mais que fartiña
En estando maduros!

     El e mais éu
Y á comadre d' abaixo,
Hemos de ter
Qu' alargar ó refaixo.

     Rica figueira
Que Dios te bendiga,
Qu' ásme abofé
De fartar á barriga.

     Jey! ó d' os ovos
Que vás de camiño,
¿Cantas duciñas
Topache no niño?

     —Un-ha no mais!
No me teño c' á risa!
Es' ech' un canto
Que vay par' á misa

     Dam' acá seis
Qu' un fricol che faria
Qu' ô mesmo rey
Qu' envidiar lle daria.

     Xá que non quès
No camiño che colla,
Vento de vira,
C' un saco de molla.


               III.

     —Turra ¡turra!
Xán pó-la burra,
Mira que Pedro
A cadela ch' apurra.

     Ay! desdichada
De min que á vexo
Fincarch' ó colmillo
No triste pelexo.

     Diancre de Xán
Que non corre nin tóa!
Ben aya amen
Quen os osos che roa.

     Chúrras! chúrras!
Chúrriñas, chúrras!
Cás-qui-tó
Qu' escorrenta-las burras.

     Pica, pica,
Suriña pica,
Leballe un gran
O teu fillo na bica.

     Marcha can
A ladrar ô palleiro,
Sei que ch' agrada
O demóro do cheiro.

     Baiche c' o cán
Qu' ó peixiño lIe gusta,
Mais â teu dono
O diñeiro lle custa.

     Gachi! gachi!
Que dencho de gato!
Como se farta
No prebe do prato!

     Inda rebentes
Larpeiro rabudo!
Qu' inda na gorxa
Ch' aperten un nudo!

     Truca, perico,
No gato rabelo
Hastra deixalo
Quedar sin un pelo.

     Qu' eu s' outra vez
Ó camiño m' atranca
Ei de romperlle
No lombo un-ha tranca.

     Malo d' aquel
Que non sabe de misa,
Nin entra na igrexa
Nin gasta camisa.

     ¡Ay! que galiña
Saltou no balado,
Sey que quer vir
A comer de prestado.

     Isca d' ahi
Galiña maldita,
Isca d' ahi
Nó me mate-la pita.


     Isca d' ahí
Galiña ladrona,
Isca d' ahí
Pra câs tua dona.






                    27.


     Cando á luniña aparece
Y ó sol nos mares s' esconde,
Todo é silencio nos campos,
Todo na ribeira dorme.
Quedan as veigas sin xente,
Sin ovelliñas os montes,
A fonte sin rosas vivas,
Os árboriños sin cantores.
Medroso ó vento que pasa
Os pinos xigantes move,
Y â voz que levanta triste,
Outra mais triste responde.
Son ás campanas que tocan
Que tocan en sons de morte,
Y ô coraçon din n' olvides
Ós que para sempre dormen.

     ¡Que triste! que hora tan triste!
Aquela en qu' ó sol s' esconde,
En qu' as extrelliñas pálidas
Timidamente relosen.
Aló as montañas confusas
D' espesas niebras se croben
Y á casa branca en qu' el vive
En sombra espesa s' envolve
En vano miro e mais miro,
Qu' os velos da negra noite
Entr' ela y os meus olliños
Traidoramente se poñen.

     —Que fás ti mentras, meu ben,
Dime dond' estás, en donde,
Que t' aspero e nunca chegas,
Que te chamo e non respondes?
Morreches, meu queridiño?
O mar sin fondo tragoute?
Levaront' as ondas feras
Ou te perdeches nos montes?
Vou perguntand' ôs airiños,
Vou perguntand' ôs pastores,
Ás verdes ondas pergunto
E ninguen, ay! me responde.
Os aires mudiños pasan,
Os pastoriños no m' oyen,
Y as xordas ondas fervendo
Contr' os penedos se rompen. 
     Mais ti non morreche, ingrato,
Nin te perdeches nos montes,
Ti quisais mentras qu' eu peno
D' os meus pesares te goces.
Coitada de min! coitada!
Qu' este meu peitiño nobre
Foy para ti deble xunco
Qu' ô menor vento se torce.
Y en recompensa ti olvidásme!
Dasme fel, e dasme á morte,
Qu' est' é ó pago, desdichada.
Qu' â que ben quer, dan os homes.
Mais qu' importa! ven te quixen...
Querreite sempre... asi compre
A quen con grande firmesa,
Vidiña y alma entregouche.
Ahi tés ó meu coraçon
Si ó queres matar ven podes,
Pero como estás ti dentro,
Tamén si ti ó matas, morres.






               28.


     Como chove mihudiño,
Como mihudiño chove,
Como chove mihudiño,
Pó-la banda de Laiño,
Pó-la banda de Lestrobe.


     Com' a triste branca nube
Truba ó sol qu' inquieto aluma,
Cal ó crube y ó descrube,
Pasa, torna, volve, e sube,
Enrisada branca pruma.

     Xa dempois lonx' espallada
Pó-Ios aires fuxitivos
Desteñida, sombrisada,
Nos espaços desatada
Cae brillando en rayos vivos.

     Misteriosa regadeira
Fin' orballo nó chán pousa
Con feitiña curbadeira,
Remollando na ribeira
Frol por frol, chousa por chousa.

     Semellando leve gasa
Que sotil ó vento move,
En frotantes ondas pasa
Refrescando canto abrasa
O qu' ó sol ardente crobe.

     Como chove mihudiño
Pó-las veigas de Campaña!...
Cal s'  enxugan de camiño
Os herbales de Laiño...
Com' á Ponte en sol se baña!

     Para Caldas tod' é escuro,
Ceo azul lose n' Adina,
Trasparente limpo e puro,
D' Arretén no monte duro
Nube corre pelegrina.

     Triste vay qu' á terra toca
Xa c' os pés de branca neve
Xa c' á fina fresca boca,
Triste vay qu' os ceos invoca
Y bicar ó chan s' atreve. 

     Triste vay cando s' abate
Vaporosa soya e muda,
Cando main' as alas bate 
Com' un coraçon que late
Ferido por pena ruda.

     Tal maxino á sombra triste
De mi máa, soya vagando
Nas esferas onde existe,
Qu' ir á groria se resiste
Pó-los que quixo agardando.

     Vexo ó Souto, en parda sombra
Envolvendo ó seu ramaxe,
Que por bon, do rey se nombra,
Donde fero ó vento asombra,
Roxe e estala de coraxe.

     Y ó Palacio, serio e grave
Canto en pura luz se baña!
Tal parés pesada nave
Que volver ô mar non sabe
S' encallou na fresca braña.

     Vexo Valga á beira hermosa
D' un camiño todo prata,
Casta virxe candorosa,
Sentadiña en chan de rosa,
Vestidiña d' escalrata.

     A San Loys vexo brillando 
Bañado por tintas puras
Sol e sombras amostrando,
En reposo contemprando
Montes, auguas e verduras.

     Y á Padron ponliña verde,
Fada branca ô pé d' un rio,
Froita en frol d' á qu' eu quixerde,
Lonxe miro que se perde
Baix' un manto de resio.

     ¡Qu' inchadiña branca vela
Antr' os millos corre, soa
Misteriosa pura estrela!
Dille ó vento en torno d' ela
¡Palomiña, voa! voa!

     Faille arrolo á branda ria
C' un remanso mormuxante,
Que nâs d' arboled' umbria
Vaixo un toldo d' alegria,
O calor d' un sol amante.

     ¡Sol d' Italia, sol d' amore! ...
¡Ti paisáx mellor alumas, 
Ti mais rosas, mais verdore,
Mellor ceu, mais soave
core,
Ves d' o golfo antr' as espumas!

     ¡Sol d' Italia, en non sospiro
Por sentirte ardente rayo,
Qu' outro sol temprado miro,
Doçemente aquí respiro
Nun perene, eterno mayo.

     Nesta terra tal encanto
Se respira!... triste ou probe,
Rico, ou farto de querbanto!
S' encariña nela tanto
Quen baix' ó seu ceu se crobe!...

     Os que son nela nacidos,
Os que son d' ela mimados,
Lonxe d' ela están doridos
Por que van d' amor feridos
Por quen fóno amamantados.

     Pó-los fillos á nay tira
Xorda, triste, plañideira,
Xeme, chora, e mais sospira,
E non para, hastra qu' os mira
Ben chegar por derradeira.

     Probe nay! canto te quero!
Nay tamen iay! da nay miña!
O teu chan d' amor prefiero,
A cant' hay grande ou severo
En tod' á terra xuntiña

     ¿Como non, si ora estou vendo
Nun paisáx de prata e rosas,
Canto á vida foy querendo
C' os meus ollos remexendo
Memoriñas cariñosas?

     Bosques, casa, sepulturas,
Campanarios e campanas
Con sons vagos de doçuras
Que despertan iay! ternuras
Qu' en jamais podran ser vanas!

     Elas fono as que tocaron
Cand' os meus ali naceron,
Elas fono as que choraron,
Elas fono as que dobraron
Cand' os meus avós morreron.

     Elas fono as qu' alegriñas
Me chamaban mainamente
Nas douradas mañanciñas,
De mi máa c' as cantiguiñas
Y os biquiños xuntamente.

     Inda vex' onde xogaba
C' as meniñas qu' eu queria,
O enxidiño onde folgaba
Os rosales que coidaba
Y á fontiña onde bebia.

     Vexo á calle solitaria
Qu' en paz baña un sol sereno,
Sin que á trube man contraria,
Igual sempre, nunca varia,
Veiga llana en campo ameno.

     E tamen vexo enloitada
D' Arretén á casa nobre
Dond' á miña nay foy nada!
Cal viudiña abandonada
Que cay triste ô pe d' un robre.

     Ali esta sombra perdida
Vós sin son, corpo sin alma,
Amazona mal ferida
Qu' ô sentir que perd' á vida
Se adormece en xorda calma.

     Casa grande, lle chamaban
Noutro tempo venturoso
Cand' os probes á improraban.
E fartiños se quentaban
O seu lume cariñoso.

     Casa grande, cando un santo
Venerable cabaIeiro (1)
Con tranquilo, nobre encanto,
Vaixo os priegues d' o seu manto
Cobexaba o perdioseiro.

     Cand' os cantos ná capilla
Da gran casa resoaban
Con fervor e fé sensilla
Rico fruto d' á semilla
Qu' os barons santos sembraban.

     Ora todo silensioso
Caus' ali medo e pavura,
Mora esprito temeroso
Nos saIons ond' o reposo
Fix' un niño c' a tristura.

     Risas, cantos, armonia,
Brandas músicas, contento,
Festas, dansas, alegria,
Se trocou na triste e fria
Xorda vós do forte vento.

     No gran patio as herbas crecen
Vigorosas sin coidado,
Y as silveiras que frorecen
No seu tempo fruto ofrecen
Os meniños sazonado.

     Y antr' aquel silencio mudo
Qu' a trubar naide ali chega,
Antre aquel ¡xa fùn! tan rudo,
Vese inteiro un nobre escudo
Qu' á desir non son se nega.

     Craros timbres mostra ufano
Q'un soberbo casco airoso...
Mais detras d' un son tan vano
Vese ó probe orgullo humano,
Homillado e polvoroso.

     Tras da calada visera
Qu' hay uns ollos feridores
Que nos miran, se dixera,
Que nos din tod' é quimera
Neste mundo de dolores.

     Casa grande! triste casa!
Quen d'aquí tan soya miro
Parda, escura, triste masa,
Casa grande! pasa, pasa...
Ti xa n'és mas qu' un sospiro.

     Meus avós ¡ay! xa morreron
Os demais t' abandonaron,
Os teus lustros pereceron
Y os que millor te quixeron,
Tamen de tí s' apartaron.

     Mes tras mes, pedra tras pedra
Ti te irás desmoronando
Ceñida por sintas d' edra,
Mentras qu' outra forte medra
Qu' asi o mundo vay rolando

........................................
........................................
........................................
........................................

     Mais que lus! que colorido
Nos espaços se dilata!
Luce ó sol descolorido
Y arco d' iris xa nacido
Longa sinta se desata.

     Como chove mihudiño,
Como mihudiño chove,
Como chove mihudiño,
Pó-la banda de Laiño,
Pó-lo banda de Lestrobe.


     1) As virtudes verdadeiramente evanxelicas d' este cavaleiro, tan amado d' os que ó conoceron, inspiráronme un libro que non tardarey en publicalo con o titulo de Historia de mi abuelo. Nel rindo un tributo d' admiración e amor, á aquel cuya mayor sabiduria, consisteu sempre en facer ó ben á ollos cerrados, e con man cariñosa.





                    29.


     Miña santa Margarida,
¿Con quen t' ei de comparare?
Coma ti non vin ningun-ha,
Nin na terra, nin no mare.

     Coma ti, Santa bendita,
Tan garrida, e tan presiosa,
Nin brilou ningun-ha estrela,
Nin s' abreu ningun-ha rosa.

     Nin luceiro nin diamante,
Nin luniña trasparente,
Luz verteu mais cariñosa
Qu' ó teu rostro relucente.

     Nin as froles do xilmendro
Nin á rosa purpurina,
Nin as neves da montaña
Nin fulgor da mañanciña.

     Nin alegre sol dourado
Nin corrente d' augua pura,
Miña santa Margarida,
Ch' asemella en hermosura.

     ¿Con quen t' ei de comparare
Miña santa Margarida,
Si ti foche anxel d' amore
Pó-los anxes escollida?

     Solo á virxe é mais hermosa
Qu' eres ti, bendita santa,
Y ó teu rostro pelegrino,
O temido demo espanta.

     De tí, vivo namorada,
En tí penso con fervore
Qu' eu ben sei que che contenta
Este puro e santo amore.

     Quen poidera!... quen poidera!..
Xunta ti vivir segura,
Manantial que mel derrama
Pura fonte de ternura!

     Onda ti, lonxe do mundo,
Tan feliz m' acobexara
Qu' en jamais ô pracer vano
Este meu mirar tornara.

     Que no monte onda ti moras
Tan bon aire se respira,
Que ó que mais do mundo foxe,
Solo ali por Dios suspira.

     Miña santa Margarida,
Miña Margarida santa,
Tendes a casa no monte,
Donde ó paxariño canta.





              30


      ALBORADA. (1)

               l.

     Baite noi-
te—Bay fuxin-
do—Vent' auro-
ra—Vent' abrin-
do—C' ó teu ros-
tro—Que sorrin-
do—A sombr' espanta!!!

     Canta!... 
Paxariño can-
ta—De pónliñ' en pón-
la—Qu' ó sol se levan-
ta—Pó-lo monte ver-
de—Pó-lo verde mon-
te—Alegrand' as hér-
vas—Alegrand' as fon-
tes!...

     Canta, paxariño alegre,
Canta!
Canta porqu' ó millo medre,
Canta!
Canta por qu' á luz t' escoite
Canta!
Canta que fuxeu á noite.

     Noite escura
Logo ven,
E moito dura
C' ó seu manto
De tristura,
Con meigallos
E temores,
Agoreira
De dolores,
Agarimo
De pesares.
Cubridora
En todo mal.
Sal!!...

     Qu' auroriña
O ceu colora
C' uns arbóres
Que namora
C' un sembrante
D' ouro e prata
Teñidiño
D' escalrata.
C' uns vestidos
De diamante
Que lle borda
O sol amante
Antr' as ondas
De cristal.

     Sal!... 
Señora en todo mal,
Qu' ô sol
Xa brila
Nas cunchiñas do areal.
Qu' á luz
Do dia
Vist' á terra d' alegria,
Qu' ó sol
Derrete con amor á escarcha fria.


               II.

     Branc' auro-
ra—Ven chegan-
do—Y âs porti-
ñas—Bay chaman-
do—D' os que dor-
men—Esperan-
do—O teu folgor!...

     Cor...
D' alba hermosa
Lles estende
Nos vidriños
Cariñosa,
Dond' ó sol
Tamen suspende,
Cand' aló
No mar se tende
De fogáx
Larada viva
Dempois leve
Fuxitiva
Triste vago
Resprandor.

     Cantor
D' os aires,
Paxariño alegre
Canta,
Canta por qu' ó millo medre
Cantor
D' aurora
Alegre namorado
As meniñas dille
Que xa sal ó sol dourado.

     Qu' ó gaiteiro
Ben lavado
Ben vestido
Ben peitado,
Da gaitiña
Acompañado
A porta está!... 
Xá!...

     S' espricando
Que t' esprica
Repinica
Repinica,
N' alborada
Ben amada
Das meniñas
Cantadeiras,
Bailadoras,
Rebuldeiras,
D' as belliñas
Alegriñas,
D' as que saben
Ben ruar.

     Arriba!
Todas, rapaciñas do lugar,
Qu' ó sol
Y á aurora xa vos vén á dispertar:
Arriba!
Arriba toleirona mocidád!
Qu' atru—
charemos—cantaremos ó ala... lá!!!..

     (1) A mais grande dificultade qu' achey prá escribir esta alborada, foy ó meu deseyo de que sahise nun todo arregrada á música. Conseguin esto, pró foy á custa dá poesia, non podia ser d' outro modo, cando se dá c' un aire tan estraño e tan dificile de acomodarlle letra algun-ha.






                     31.


     Eu cantar, cantar, cantei,
A grasia non era moita,

Que nunca, (delo me pesa)
Fun eu meniña grasiosa.
Cantei como mal sabía
Dándolle reviravoltas,
Cal fán aquês que non saben
Direitamente un-ha cousa.
Pero dempois paseniño,
Y un pouco mais alto agora
Fun votando as miñas cántigas
Como quen non quer á cousa.
Eu ben quixera, é verdade,
Que mais boniteiras foran,
Eu ben quixera que nelas
Bailase ó sol c'as palomas
As brandas auguas c' á luz
Y os aires mainos c' as rosas.
Que nelas craras se visen
A espuma d' as verdes ondas,
Do ceu as brancas estrelas
Da terr' as prantas hermosas.
As niebras de cor sombriso
Qu' aló nas montañas volan,
Os berros do triste moucho
As campaniñas que dobran,
A primadera que rie
Y os paxariños que voan,
Canta que te canta, mentras
Os coraçons tristes choran.
Esto e inda mais, eu quixera
Desir con lengua grasiosa;
Mas donde á grasia me falta
O sentimento me sobra,
Anqu' este tampouco abasta
Para espricar certas cousas,
Qu' á veces por fora un canta
Mentras que por dentro un chora
Non me espriquei cal quixera
Pois son de espricansa pouca;
Si grasia en cantar non teño
O amor da pátria m' afoga.
Eu cantar, cantar, cantei,
A grasia non era moita,

¡Mais que faser desdichada
Si non nacin mais grasiosa!
Anterior Anterior Seguinte Seguinte